Բարև ձեզ։ Կրկին ձեզ հետ ես եմ՝ Սիմոնյան Մարկս, ինչպես խոստացել էի այս գրառման մեջ ես կպատմեմ Թումոյի մասին, պատմելու եմ նաև երրորդ օրվա տպավորությունների մասին։ Թումո այցելեցինք ծանոթացանք ընկեր Արմենի հետ, նա մեզ մանրամասն պատմեց, թե ինչ են անում Թումոյում, մենք իմացանք, որ Թումո կարող են այցելել 12-16 տարեկան երեխաները, այնտեղ կարելի է ընտրել տարբեր խմբակներ, օրինակ՝ խաղերի ստեղծում, կայքերի ստեղծում, ռոբոտաշինություն և այլն։ Նաև իմացանք, որ Թումո այցելում են զինվորները և ստեղծում այնպիսի սարքեր, որոնցով կարող են տեսնել, թե երբ է հակառակորդը գրոհում կամ կրակում։
Ընկեր Արմենը պատմեց, որ Ամերիկայից մի մարդ եկել է Թումո, սովորեցրել է երեխաներին փայտից աթոռներ պատրաստել, և զարմանալի բան, Ամերիկայում մարդիկ դա պատրաստում են չորս ամսում, իսկ Հայաստանում պատրաստել են ընդամենը մեկ ու կես ամսում։
Իսկ հիմա մեր երրորդ օրվա մասին։ Սկսեցինք։ Այս օրը մեզ համար շատ վատն էր, որովհետև արթնացանք առավոտյան հինգին, անձրև էր գալիս և չկարողացանք կատարել մարզանք և այդպես կիսաքնած նախաճաշեցինք և գնացինք դեպի Դիլիջանի միջազգային դպրոց։ Միջազգային դպրոցը շատ մեծ էր, սակայն այնտեղ կար ընդամենը 210 սովորող, որոնցից ընդամենը 20-նն էին հայ։ Ինձ այդ դպրոցում դուր եկավ ֆուտբոլի դաշտը, բայց ցավոք սրտի չկարողացանք խաղալ։ Տեսանք դասարանները, գրադարանը և լողավազանը։
Շատ հետաքրքիր էր, ես կուզեի այնտեղ սովորել, բայց պետք է լավ սովորեմ անգլերեն և էլի լեզունները, բայց ամենակարևորը անգլերենն է, որովհետև այնտեղ միայն անգլերեն են խոսում և անգլերենով սովորում բոլոր առարկաները։ Դպրոցում շատ չմնացինք, քանի որ շտպում էինք Սևանավանք։
Հասանք Սևանավանք, մոմ վառեցինք, աղոթեցինք, ճաշեցինք և վերևից էլի նայեցինք սառցե Սևանին։ Հետո վերադարձանք Երևան։
Այսպես ավարտվեց իմ հերթական ճամփորդությունը։
Սիմոնյան Մարկ 