Բարև ձեզ։ Ես կպատմեմ իմ հերթական հետաքրքիր ճամփորդության մասին։ Ուղղակի այս անգամ մեկ օրով գնացինք, չմնացինք, որովհետև գնացել էինք Կոմիտասի թանգարան-ինստիտուտ։ Սկզբում մտանք ներս, մեզ ընկեր Նաիրին դիմավորեց և հրավիրեց հատակին նստելու, ծանոթացանք երգի միջոցով, հետո կենդանիների ձայներ էինք հանում, իսկ մեր ընկերները պետք է գուշակեին այդ ձայնը ինչ կենդանու ձայն է։ Հետո ծանոթացանք տարբեր երաժշտական գործիքների հետ քանոն, քամանչա, պարսկական կալիմբա և ադպիսի հետաքրքիր գործիքներ։ Դա երկար չտևեց և մենք մոտեցանք մի խումբ զանգերի, մեկը մեծ, մեկը փոքր, մեկը բարձր ձայնով, մեկը ցածր։ Հերթով մոտեցանք զանգերին և զնգացրեցինք։ Մեզ ընկեր Նաիրին կրկին հրավիրեց նստել հատակին, բայց արդեն ավելի հետաքրքիր նպատակով։ Տվեցին տարբեր երաժշտական գործիքներ, նվագեցինք, ուրախացանք, բայց ցավոք շատ երկար չտևեց ուրախությունը։Մենք շտապում էինք, որովհետև պետք է մասնակցեինք Ազգային խաղերին։
Երբ հասանք Սևան, մենք ականատես եղանք մի բանի, որը ոչ բոլորը կարող են տեսնել՝ սառցե Սևանը։ Մենք հեռադիտակներով անդադար նայում էինք, թե ինչ հեռավորության վրա է գտնվում Սևանի մյուս ափը, ու քանի որ մեր հեռադիտակները երկուսն էին, իսկ մենք քսանյոթ հոգի էինք, մենք որոշեցինք մինչև մեր հերթը գա նախաճաշենք։ Բոլորը նախաճաշեցին, նայեցին և հեռադիտակներով հերթով գնացինք սառցե Սևանի վրա նկարվելու։
Իսկ Հաղարծինում մենք տեսանք մի հետաքրքիր տեղ, որտեղ նստեցինք, մեր ընկերները պատմեցին Հաղարծին վանքի մասին և իմացանք, որ Հաղարծինում կար երեք վանք Սուրբ Աստվածածին, Սուրբ Գրիգոր և Սուրբ Ստեփանոս։ Մենք մոտեցանք և տեսանք գեղեցիկ նկարներ, բայց չիմացանք, թե ով է նկարել։ Իսկ վերջում տեսանք մի ծառ, որը մոտավորապես 60-70 տարեկան էր, վրան կային անցքեր, մեզնից մի մասը անցնում էր անցքով, իսկ մյուս մասը փորձում էր բարձրանալ։
Սիմոնյան Մարկ 